Nijmegen, O42, 6 Feb 1985

9 Feb 1985
De Volkskrant
Peter Koops
Duizendpoot John Martyn persoonlijkheid op toneel
MUZIEK

Concert: John Martyn. Bezetting: John Martyn (zang. gitaar). Foster Paterson (klavieren, zang). Plaats: Cultureel Centrum 042 - Nijmegen. Herhaling: Zalen Schaaf - Leeuwarden (9/2).

De Schotse zanger, gitarist en songschrijver John Martyn behoort tot het zeldzame slag muzikanten, dat zich meer laat leiden door het zoeken naar een persoonlijke stijl dan door modieuze grillen. Omdat zijn muziek, waarin zeer uiteenlopende stijlinvloeden zijn geïntegreerd, te subtiel en te eigenzinnig is om er een etiket op te plakken kreeg hij daarvoor in zijn lange artiestenbestaan helaas nooit in brede kring erkenning. Wel van bekende collega's. Martyn is een echte musicians musician.

Toch is er vanaf Martyns lp-debuut London Conversation uit 1967, toen hij nog als folkzanger langs het Londense clubcircuit trok, een cultus om hem heen gegroeid. Die bleef toen zijn muzikale interesse zich verbreedde tot genres als de jazz, Oosterse muziek en reggae en er naast de akoestische ballades meer plaats werd ingeruimd voor gespierde elektrische rock.

Bij zijn vorige bezoek aan Nederland, in april 1983, werd Martyn nog begeleid door een band, deze week in een uitverkocht 042 in Nijmegen slechts door klavierenspeler Foster Paterson.

Zoals bleek uit de tijdens dit concert gebruikte electronische hulpstukken, zoals een drum-computer, gaat Martyn met zijn tijd mee. Waar anderen vaak niet met zulke apparatuur overweg kunnen, wisten hij en Paterson, door een afgewogen toepassing daarvan, het ontbreken van een band heel aardig te compenseren. Afgezien daarvan heeft Martyn, gezien zijn ervaring als solo-performer, genoeg talent om zijn zaken alleen te klaren; persoonlijkheid, humor en een fenomenale stem, met een warm, licht gevoileerd hees timbre. Ook zijn ingehouden en bij vlagen uitzinnig lyrische spel op de elektrische gitaar mag niet worden onderschat.

Bij Martyn begint zich een vast live-repertoire af te tekenen, met het accent op dat van de lp's One World, een hoogtepunt in zijn catalogus, en Grace & Danger. Een enkel keer ging hij ver terug in de tijd met nummers als Root Love en Solid Air, of zoals hij dat steevast met een dik aangeblazen z zingt; Zolid air.

Verder een nieuwe song, over John Wayne, en werk van zijn nieuwste, zeventiende LP Sapphire, met Fisherman's Dream en een gloedvolle uitvoering van Judy Garlands Over The Rainbow, dat Martyn, nu toch in de musicalsfeer, spontaan liet volgen door een geïmproviseerd Singin' In The Rain. Zolang het heilige vuur bij deze flamboyante muzikale duizendpoot niet dooft, en niets wijst daar op, gaat er van concerten als deze een ontegenzeggelijke charme uit.

PETER KOOPS

sitenotes:
This review was published in De Volkskrant of Saturday 09 February 1985.

Related to: