Door ALFRED BOS

Ondanks zijn platencarrière van vijftien jaar is John Martyn voor velen nog steeds een grote onbekende. De uit Glasgow afkomstige zanger/ gitarist begon aan het eind van de jaren zestig zijn muzikale loopbaan als 'folkie', maar ontwikkelde al snel een volstrekt eigen stijl, waardoor hij wellicht buiten een kleine kring van trouwe aanhangers nog niet veel erkenning heeft gekregen.

Hoewel Martyn ook incidenteel optreedt als solo-artiest, werd hij tijdens dit gedeeltelijk door de Vara-radio live uitgezonden concert bijgestaan door twee muzikanten met wie hij al geruime tijd samenwerkt. Ondanks de bescheiden driemansbezetting verraste de met een zeer persoonlijk, donker en ietwat omfloerst stemgeluid gezegende Martyn door de volle klank waarmee hij de verantwoorde selectie uit zijn recente lp's voor het voetlicht bracht.

Zijn muziek ademt een serene schoonheid, waarin nevels van de Schotse hooglanden zich vermengen met de zoetige lucht van oosterse wierook. Hij is op zijn best in de verstilde, intieme ballades, waarin een jazzy ondertoon doorklinkt.

Op die momenten staat de muziek van deze Schotse bard volstrekt op zichzelf en kent [ze] hooguit bescheiden overeenkomsten met Van Morrison of de sterk ondergewaardeerde Canadese zanger/ songwriter Bruce Cockburn.

In die categorie vielen One World en Solid Air, de titelnummers van zijn meest geslaagde langspeelplaten en tevens de hoogtepunten van dit sfeervolle en bijna twee uur durende concert. Ze werden begroet met herkenningsapplaus door een publiek dat, zo bleek uit de reacties, goed bekend was met het oeuvre van de inmiddels 26-jarige zanger. Martyns elektrische gitaarspel valt op door de bijzondere 'fingerpicking'-techniek, overgehouden uit de tijd dat hij als folk-muzikant veelvuldig de akoestische variant van het instrument hanteerde.

Zijn bescheiden maar zeer effectief musicerende begeleiders lieten hem alle ruimte om uitgebreid te soleren, zoals in het lange Dealer dat werd gekoppeld aan het al oudere lnside Out¹. In dit nummer bereikte de groep een indringende emotionaliteit, waartoe Martyns overslaande fluisterstem het nodige bijdroeg.

Dit ingetogen, jazzy en mysterieuze repertoire gaf Alan Thomson gelegenheid te excelleren door met zijn fretloze bas de fluwelen klanken van een sfeervol accent te voorzien. In de meer robuuste nummers als Amsterdam en Well Kept Secret², afkomstig van zijn meest recente lp's Glorious Fool en Well Kept Secret, ontbrak die voor Martyn typische tijdloze en ietwat geheimzinnige sfeer.

Het korte akoestische intermezzo liet een weinig modieuze maar wel boeiende vorm van musiceren horen, die enigszins in diskrediet is geraakt: een gitaar, een stem en een liedje. Meer hoeft ook niet, wanneer stem en liedje in orde zijn. Bij Martyn is dat het geval; de bloemen die hij aan het slot van de drie toegiften kreeg aangereikt, waren verdiend.

sitenotes:
¹ Outside In. Just for the search engine.
² No idea what song the man is referring to. Possibly Hiss On The Tape.