Optreden: John Martyn. Plaats: De Lantaren, Rotterdam (22-11).

De Schot John Martyn is een buitenbeentje in de popmuziek. Zijn muziek is altijd vrij onbekend gebleven. Sinds zijn laatste twee lp's met hulp van Genesis-drummer Phil Collins tot stand zijn gekomen, blijkt er zicht op wat meer commercieel succes. Voor het eerst ook is Martyn na jarenlange solo-optredens met een band op tournee.

Martyn begon aan het eind van de jaren zestig als een doodgewone folkgitarist. Hij ontwikkelde al spoedig een bijzondere, moeilijk te omschrijven stijl. Het gebruik van echo en vocale en gitaristische experimenten verwijderde hem van de folkliefhebbers. Zijn improviserende en grensverkennende stijl kreeg steeds meer jazzfans.

Zijn muzikale onderzoek naar het wezen van de reggae komt goed tot uiting op One World, de beste van zijn tot nu twaalf verschenen lp's. Nu heeft Martyn zich op de popmarktsector gestort met de lp Glorious Fool, waar Phil Collins prominent op aanwezig is. Deze plaat laat een geheel Martyn-eigen soort disco-jazz-funk horen. En zo klonk ook het concert in De Lantaren afgelopen zondag.

Behalve in de verkoop van t-shirts en badges had Martyn zich ook in geluidsvolume aan de popfans aangepast. Het keiharde en daardoor ondoorzichtige geluid was bijzonder storend. Dat terwijl hij onlangs nog in een interview verklaarde dat hij er niet van hield het publiek te dwingen te luisteren.

Zijn band, die hem ook op Glorious Fool begeleidde (met Jeff Allen ter vervanging van Collins), bestond uit top-muzikanten en was goed in staat zijn ingewikkelde muziek te volgen. Toch was het jammer dat het concert, waarin het vroegere werk nauwelijks aan bod kwam, een beetje een routineklus werd. De teksten van Martyn, zeer de aandacht waard, waren onverstaanbaar door de slechte afstelling van het geluid. Het spel was soms slordig en weinig geconcentreerd. Het publiek, grotendeels trouwe fans, moest dan ook wel even slikken, maar betuigde ten slotte met luid applaus zijn waardering.

GEERT KISTEMAKER